Panie Piotrze gratuluję raz jeszcze.Właściwy człowiek na właściwym miejscu.Uczciwy, kompetentny i z zasadami.Światełko w tunelu..dla ZUS [/size][/size] pioot / 11 stycznia 2010 r. o 21:13
Właściwy człowiek na właściwym miejscu Niezależnie od tego, czy potrzebujesz pracownika na krótszy okres czasu lub chcesz zatrudnić pracownika etatowego, w Jobzone przestrzegamy pewnych stałych zasad podczas naszych wszystkich działań rekrutacyjnych. Znajdziemy odpowiedniego dla ciebie pracownika, bez względu na branżę, stanowisko czy okres zatrudnienia. Posiadamy obszerną bazę danych z kandydatami, spośród których dokonujemy wyboru, a w przeciągu 2018 roku zaczniemy również korzystać z systemów uczących się w celu udoskonalenia naszych metod poszukiwań. Jednak niezależnie od stanowiska czy długości zlecenia, zawsze przestrzegamy zabezpieczonego jakościowo procesu w celu znalezienia odpowiedniego dla was kandydata. Przeprowadzamy diagnostykę potrzeb Gdy szukasz nowego współpracownika, czy to na krótki okres zatrudnienia czy też na stały etat, z pewnością przemyślałeś sobie, jakie cechy i kwalifikacje on lub ona powinni mieć. Dla nas jeszcze ważniejsze jest zapoznanie się z celem aktualnego stanowiska. Jakie zadania pracy należą do stanowiska? Co jest najważniejszym zadaniem pracy? Co jest kluczem do odniesienia sukcesu? Jakie wyniki należy osiągnąć? Są to tylko niektóre z pytań zadawanych przez nas podczas przeprowadzania wstępnej analizy pracy. Jest ona dla nas najważniejszym instrumentem w celu znalezienia odpowiedniej dla ciebie i twojego przedsiębiorstwa osoby. Gdy dowiemy się, jakie są elementy pracy, dużo łatwiej będzie zdefiniować, jakiej osoby ci potrzeba. Znamy rynek pracy Nieraz najlepsi kandydaci mogą znajdować się tam, gdzie ich znalezienia najmniej się spodziewasz. I tutaj wkracza Jobzone. Dysponujemy dużą bazą danych zastępców i kandydatów, którzy są zabezpieczeni jakościowo poprzez rozmowy kwalifikacyjne i przeprowadzanie przez nas diagnostyki ich kompetencji i sprawdzanie referencji. Często jest niewiele czasu, a baza danych jest opracowana w ten sposób, żebyśmy mogli skutecznie dopasować odpowiednich kandydatów z systemu do twoich życzeń i opisu aktualnego stanowiska. Otrzymasz własnego konsultanta z Jobzone, który dobrze zna środowisko miejscowe i który łączy swą lokalną wiedzę z formalnymi kompetencjami rekrutacyjnymi. Szukamy w szerokim zasięgu Oprócz ukierunkowanych poszukiwań w naszych własnych sieciach i bazach danych, w razie potrzeby ogłaszamy również stanowisko na adekwatnych platformach. Może to być na stronie w mediach społecznościowych, czasopismach fachowych itd. Chodzi tu o znalezienie najbardziej kompetentnych i umotywowanych kandydatów, abyś mógł mieć pewność, że pozyskasz właściwą osobę do pracy. Jobzone zajmuje się rekrutacją we wszystkich branżach i dyscyplinach fachowych. Czy chcesz z kimś porozmawiać na temat usług pośrednictwa pracy/wynajmowania zastępców lub rekrutacji? Wyślij do nas zgłoszenie lub skontaktuj się z kimś w swoim najbliższym lokalnym biurze Jobzone.
Jakie oczekiwania stoją przed nowym trenerem Lecha Poznań? Pomijając te najbardziej oczywiste, czyli regularne zwyciężanie: dobrze byłoby, gdyby doskonale znał akademię Lecha. Dobrze byłoby, gdyby był świadomy, ile znaczy „Kolejorz” w Wielkopolsce. Dobrze byłoby, gdyby cieszył się popularnością wśród kibiców, wreszcie dobrze byłoby, gdyby miał charyzmę i ten naturalny Na przełomie 2019 i 2020 roku berlińska Hertha bez wątpienia aspirowała do miana jednej z najbardziej rozczarowujących drużyn Europy. Szczytem wszystkiego było starcie z FC Koeln. Goście z Kolonii przyjechali na Stadion Olimpijski w Berlinie jak po swoje i zmiażdżyli gospodarzy 5:0. Powiedzieć, że ten rezultat – z przeciętnym w sumie oponentem – dość mocno kontrastował z rozdmuchanymi planami i ambicjami Herthy, to nic nie powiedzieć. W tej chwili wygląda jednak na to, że „Stara Dama” wychodzi na prostą. Zespół wygrał trzy z ostatnich czterech ligowych meczów, a po przymusowej przerwie w rozgrywkach piłkarze Herthy wręcz imponują przygotowaniem fizycznym. Wygląda na to, że recepta na sukces była w tym przypadku bardzo prosta. Polegała na zatrudnieniu porządnego fachowca na stanowisku trenera. Co tu dużo mówić, Bruno Labbadia na razie robi w stolicy Niemiec kapitalną wszystkim – widać, że ten berliński okręt wreszcie ma jest już czwartym szkoleniowcem Herthy w tym sezonie. Drużyna weszła w rozgrywki mając u steru Ante Covica, ale fatalne wyniki w rundzie jesiennej, zwłaszcza w listopadzie, poskutkowały gwałtownym, choć uzasadnionym rozstaniem. Potem nastała w Berlinie era Juergena Klinsmanna. Tak się przynajmniej wydawał, ponieważ Klinsmann – z właściwym dla siebie, wyuczonym w Stanach Zjednoczonych optymizmem – snuł spektakularne wizje i przedstawiał dalekosiężne plany. Wydał też furę kasy na transfery. I utrzymał się na stanowisku tylko do połowy lutego, po czym ogłosił, że rezygnuje z posady to decyzja nawet nie tyle zrozumiała, co wyczekiwana. Hertha pod wodzą złotoustego Klinsmanna sypała się bowiem w oczach. Następnie w czterech meczach poprowadził berlińską drużynę Alexander Nouri. Aż wreszcie działacze zdecydowali, że nie ma na co czekać i najwyższy czas, by znaleźć zaprawionego w bojach trenera, ponieważ cudowanie z obsadą tego stanowiska mogło się dla klubu skończyć naprawdę mega-kompromitacją, jaką byłoby uwikłanie w walkę o utrzymanie w 1. Bundeslidze. Mówimy o klubie, który na wzmocnienia składu przeznaczył w ostatnich okienkach transferowych dziesiątki milionów euro. Takie kwoty robiłyby wrażenie nawet gdyby Hertha występowała w Premier League. A co dopiero mówić o niemieckich realiach, mimo wszystko skromniejszych.– Kolejnej zmiany trenera chcieliśmy dokonać dopiero po zakończeniu rozgrywek. Jednak sytuacja wywołana pandemią spowodowała przerwę, którą można potraktować jako dodatkową przerwę letnią. Uznaliśmy, że trzeba wykorzystać te okoliczności. W ten sposób zapewnimy trenerowi i drużynie więcej czasu na zgranie się ze sobą – tłumaczył Michael Preetz, dyrektor Herthy. – Wybraliśmy trenera, który zna doskonale Bundesligę. I z perspektywy piłkarza, i z perspektywy trenera. Wielokrotnie pokazał, że potrafi wyciągać zespół z kłopotów. Jego filozofia piłkarska opiera się na ofensywie. Jest ambitny, co pasuje nam, bo chcemy realizować ambitne na scenie pojawił się właśnie Bruno PORZĄDKOWE Dwa ostatnie występy Herthy przed przerwą w rozgrywkach to dwa remisy – odpowiednio 3:3 z Fortuną Dusseldorf i 2:2 z Werderem Brema. A zatem z dwoma klubami znajdującymi się obecnie w strefie spadkowej. Alexander Nouri (choć on tu jest akurat najmniej winny) pozostawił swojemu następcy drużynę rozklekotaną, fatalnie zorganizowaną w defensywie i bazującą wyłącznie na indywidualnościach w ataku. Tymczasem po wznowieniu rozgrywek Labbadia pokazał piłkarskiemu światu zupełnie inne oblicze bałaganu przyszło mu nader wszystkim, Niemiec natychmiast zakończył eksperymenty z wyjściową formacją. Hertha w sezonie 2019/20 grała raz trójką, a raz czwórką w obronie. Raz duetem napastników, a raz samotnym strzelcem. Raz ze skrzydłowymi, innym razem z zagęszczeniem środka pola i wahadłami. Kolejni trenerzy starali się wprowadzić w życie coraz to rozmaitsze taktyczne koncepcje, na czym wyraźnie cierpiała forma piłkarzy, momentami po prostu zagubionych na murawie. Labbadia postawił na klasyczną formację 4-2-3-1. I tyle. W takim ustawieniu „Stara Dama” zaprezentowała się we wszystkich czterech majowych wyniki wyraźnie świadczą, że na ten moment jest to formacja idealnie pasująca do potrzeb zespołu. 3:0 z Hoffenheim, 4:0 w derbach Berlina z Unionem, 2:2 z Lipskiem i 2:0 z Augsburgiem. Znakomite rezultaty. Niezadowolony może się czuć w zasadzie tylko Krzysztof Piątek, który stracił miejsc w składzie kosztem doświadczonego Vedada Ibisevicia, znacznie lepiej pasującego do obecnego stylu Herthy. Bośniak nawet gdy nie zdobywa bramek, oferuje mnóstwo atutów w rozegraniu futbolówki i rozrywaniu defensywy tym – to stary znajomy trenera jeszcze ze Piątek.– Po zmianie trenera pracowaliśmy bardzo ciężko – przyznał Marko Grujić, środkowy pomocnik Herthy, w rozmowie z portalem Liverpoolu. – Efekty tej pracy widać teraz na boisku. Wynik dwóch meczów decydował się w drugiej połowie, zdobywaliśmy kluczowe bramki w samych końcówkach. To dowód na to, jak dobrze jesteśmy przygotowani do gry. Cieszę się, że wróciliśmy w takim progres poczyniony przez Herthę widać nie tylko w wynikach, ale i spojrzeć na cały sezon, „Stara Dama” plasuje się w dolnej połówce tabeli pod względem liczby wykonanych sprintów (13. miejsce), intensywnych biegów (15.) i przemierzonych kilometrów (15.). A jak to wyglądało choćby w ostatniej serii spotkań? Najwięcej przebiegniętych kilometrów: Hertha. Najwięcej intensywnych biegów: Hertha. Najwięcej sprintów: no nie zgadniecie, też Hertha. Często, zwłaszcza w polskich dyskusjach o futbolu, nieco mitologizuje się przygotowanie fizyczne czy motoryczne. Przykłada się do niego zbyt wielką wagę. Uzasadnia nim każde zwycięstwo i każdą porażkę. Ale w tym przypadku nie ma wątpliwości, że to właśnie Labbadia sprawił, iż zespół nadrobił zaległości, do których dopuścił zimą Klinsmann. Czasy człapiącej Herthy, która liczy tylko na gola po stałym fragmencie gry albo na indywidualny przebłysk któregoś z ofensywnych piłkarzy, minęły. – Czuję się dobrze i gra sprawia mi na nowo przyjemność – opowiadał ostatnio wspomniany Ibisević. – Dużo pracowaliśmy w minionych tygodniach. Zespół pomaga mi każdego dnia i pozwala mi także znów poczuć się potwierdza zatem reputację rzetelnego fachury, który nie brzydzi się pracą u podstaw. Można powiedzieć, że w tym względzie Labbadia jest całkowitym przeciwieństwem Klinsmanna, gdyż ten drugi w swojej trenerskiej pracy zawsze przedkładał elementy motywacji ponad takie błahostki jak przygotowanie fizyczne czy porządne ustawienie w defensywie. Ale to jeszcze nie oznacza, że „Stara Dama” z nowym szkoleniowcem jest skazana na sukces, bowiem Labbadia już parę razy udowodnił, że im dłużej w danym klubie pracuje, tym gorzej prezentują się jego podopieczni. Wylewanie fundamentów to ważna misja, lecz potem trzeba jeszcze na tych fundamentach wybudować okazałą posiadłość. A w tym Bruno sprawdza się nieco KRÓTKOTERMINOWYLabbadia to generalnie jest ten typ trenera, który raczej nie podejmuje się realizacji długofalowych projektów. W sumie już jako piłkarz Niemiec bardzo często zmieniał przynależność klubową. Zaczynał karierę w barwach Darmstadt, jako wychowanek tej ekipy, a potem nosiło go po kraju – reprezentował barwy HSV, Kaiserslautern, Bayernu Monachium, FC Koeln, Werderu Brema, Arminii Bielefeld oraz Karslruher SC. W każdym z tych zespołów prezentował całkiem solidną skuteczność i dał się poznać jako wartościowy napastnik, ale też nie grał na tyle wspaniale, by gdziekolwiek zagrzać miejsce w pierwszym składzie na dłużej niż trzy lata. Ma natomiast na swoim koncie dość nietypowe osiągnięcie: udało mu się przekroczyć barierę stu goli zarówno w 1., jak i 2. pewnym sensie można z tego wysnuć paralelę do jego kariery popisy również rozpoczął w zespole Darmstadt, z którym przez kilka sezonów z pewnymi sukcesami poczynał sobie w niższych ligach niemieckich, nabierając doświadczenia. Następnie trafił do Greuther Fürth, czyli na zaplecze niemieckiej ekstraklasy. Natomiast w maju 2008 roku doczekał się pierwszego wielkiego wyzwania w swojej trenerskiej karierze. Zwrócił na niego uwagę Bayer Leverkusen. Labbadia – co wkrótce okaże się dla niego typowe – zaliczył bardzo mocne wejście do zespołu. „Aptekarze” długo trzymali się w czubie tabeli, choć ich dobra forma przeszła trochę bez echa, bo akurat w rundzie jesiennej sezonu 2008/09 furorę robił beniaminek z Hoffenheim i to on ściągnął na siebie najwięcej uwagi. Ostatecznie zresztą i Hoffenheim, i Bayer wytraciły summarum ekipa z Leverkusen uplasowała się na rozczarowującym, dziewiątym miejscu w tabeli. Na dokładkę przegrała też finał Pucharu Niemiec. Rozstano się ze szkoleniowcem w niezbyt przyjemniej RÓWNIEŻ:Jan Mazurek: „Jak Hansi Flick odmienił Bayern?”Szymon Podstufka: „Zauważalnie inni. Z wizytą w akademii FC Köln”Michał Kołkowski: „10 lat temu Liga Mistrzów, dziś 2. Bundesliga. Co się popsuło w Stuttgarcie?”Następnie Niemiec znalazł zatrudnienie w innym zacnym klubie, Hamburgerze SV. I również wytrwał na stanowisku tylko jeden sezon, na dodatek niepełny. Zaczął od znakomitej passy zwycięstw, często bardzo efektownych, z dużą liczbą bramek. Ale jego HSV gasło w oczach. Już jesienią klub popadł w pierwszy kryzys formy, a wiosną zaczął notorycznie gubić punkty w lidze. Po klęsce 1:5 z Hoffenheim działacze zadecydowali o rozstaniu z trenerem. Nie pomogło nawet to, że Labbadia doprowadził HSV do półfinału Ligi Europy. Potem dano mu zresztą w Hamburgu jeszcze jedną szansę. Za pierwszym podejściem popracował w klubie przez 51, za drugim przez 49 meczów. Widać, że cierpliwość wobec jego metod wygasła mniej więcej po takim samym czasie. W Wolfsburgu też rozstano się z nim po 50 spotkaniach. Ale trzeba zaznaczyć, że i HSV, i Wolfsburg dzięki niemu wygrzebały się z dołu tabeli. W tym drugim klubie Bruno nie potrafił się dogadać z dyrektorem sportowym. To zresztą kolejna z jego powszechnie znanych przywar – nie jest człowiekiem znanym z tego, że utrzymuje serdeczne stosunki z przełożonymi. Z zawodnikami również Labbadia odnalazł się natomiast w Stuttgarcie. Ekipę VfB prowadził w latach 2010 – 2013. Dziś szczyci się, że odkrył tam talent Timo Wernera. Nigdy jednak nie uznano go powszechnie za czołowego trenera w Niemczech. Jeżeli obejmował wielkie firmy, to tylko wówczas, gdy znajdowały się one na zakręcie. Podobnie zresztą jest obecnie z podejście mediów do jego osoby chyba go frustrowało. Zdarzało mu się na konferencjach prasowych przemawiać w stylu, którego nie powstydziłby się legendarny Giovanni Trapattoni. – Po tym jak opuściłem Stuttgart, klub przez całe lata bronił się przed spadkiem, aż wreszcie został zdegradowany – dowodzi Labbadia. – HSV też zleciało z ligi po rozstaniu ze takich misjach zawsze się sprawdzał. Przejmował klub w rozsypce, wyprowadzał go na prostą, lądował w okolicach środka tabeli. I nagle wychodziło na jaw, że wszyscy mają go już dość. Jego żmudnych treningów, no i niezbyt atrakcyjnego stylu gry, w którym posiadanie piłki nigdy nie grało najważniejszej roli. Niemiecka prasa przezwała go nawet „Pięknisiem”. Jest to po części nawiązanie do nienagannego stylu ubioru trenera, ale też dość złośliwe podsumowanie boiskowej postawy jego zespołów, gdy już minie efekt pierwotnego zachwytu i skończy się dodatkowa energia płynąca z rzetelnie przeprowadzonych treningów. Nie ma to wiele wspólnego z DALEJ?Trzeba więc zaznaczyć, że w przypadku Herthy jest o wiele za wcześnie na popadanie w euforię. Poza tym, przed stołecznym klubem piekielnie trudny terminarz. Dzisiaj berlińczycy zmierzą się w Dortmundzie z Borussią i to już jest mecz, na którym triumfalna passa może się zakończyć. A potem wcale nie będzie łatwiej – czekające Herthę starcia z Eintrachtem Frankfurt i Freiburgiem to może nie są największe wyzwania, jakie tylko można sobie wyobrazić, ale też żadne spacerki. Później natomiast Krzysztof Piątek i jego koledzy podejmą u siebie Bayer Leverkusen. W ostatniej kolejce sezonu 2019/20 zagrają natomiast z Borussią już teraz więcej niż prawdopodobne, że te dwie ostatnie ekipy do samego końca rozgrywek będą wojować o udział w Lidze Mistrzów, więc z całą pewnością tanio skóry nie sprzedadzą. Na tle takich oponentów nie będzie łatwo zabłysnąć, zwłaszcza w meczu pod dużą presją, do której Hertha raczej nie jest Labbadia za czasów pracy w VfB Windhorst, zamożny właściciel berlińskiego klubu, nie ukrywa, że jego celem jest zbudowanie zespołu błyszczącego nie tylko w kraju, ale i w Europie. Dziennikarze BILD-a poinformowali ostatnio, że Niemiec zasilił budżet Herthy kwotą 150 milionów euro. Ale w realiach Finansowego Fair Play trudno jest dokazywać na rynku transferowym, jeśli nie zarabia się właśnie na występach na europejskiej arenie. Dlatego „Starej Damie” bardzo by się przydał jak najszybszy awans choćby i do Ligi Europy. W obecnej formie szanse na to są zaskakująco spore, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że przed pandemią Hertha zaczynała się szwendać niepokojąco blisko strefy piątka jest już poza zasięgiem peletonu. Ale zajmujący szóste miejsce Wolfsburg zgromadził dotychczas 42 punkty, a zatem ma tylko cztery oczka przewagi nad dziewiątą obecnie Herthą. „Wilki” nie prezentują na tyle solidnej formy, by traktować ich jako pewniaków do zajęcia ostatniej lokaty, która gwarantuje udział w pucharach. Jeżeli jego magia nagle nie zgaśnie, to może się okazać, że Bruno Labbadia nie tylko uratuje berlińczykom sezon, ale i zdąży zrealizować cele, których oczekiwano od jego poprzedników. Nawet jeżeli na dłuższą metę, podobnie jak w poprzednich miejscach pracy, jego metody okażą się wtórne i zawodne, to być może właśnie on poczyni pierwszy krok w stronę budowy wielkiej Herthy, o której tak dużo się w ostatnich miesiącach ten moment Labbadia to po prostu właściwy człowiek we właściwym miejscu. Michał Kołkowskifot. Kolor lakieru dobrany perfekcyjnie. Samochód zastępczy z warsztatu bardzo wysokiej jakości. Komentarz Polecam usługi PGD Naprawa Nadwozi Warszawa, ul. Uczniowska 34, ponieważ, jestem bardzo zadowolony z profesjonalnej i życzliwej obsługi przez Pana Konrada CIBORA. Właściwy człowiek na właściwym miejscu. Bardzo profesjonalna obsługa. Bardzo ciekawy temat. Może to okrutne co powiem, (zwłaszcza dla mnie samej ale w jakiejkolwiek pracy, gdzie konieczny jest stały kontakt z ludźmi, zarówno dla mnie jak i różnych osób, z którymi o tym rozmawiałam, najtrudniejsi są ludzie z problemami osobowościowymi osi B (APD, BPD,HPD, NPD) już sama nazwa clusteru wiele tłumaczy- zaburzenia dramatyczno-niekonsekwentne. I to nie chodzi mi tylko o osoby poważnie zaburzone, z diagnozą leczące się itp. Często są to ludzie wysoko funkcjonujący, jedynie o tego typu rysie osobowościowym. Ale to wystarczy, żeby współpraca z nimi okazała się niezłym koszmarem. Na ogół dzielą zespół, intrygują, wprowadzają zamęt i destabilizację. Nie zrozumcie mnie źle- oczywiście nie chodzi o to, że wszyscy z taką diagnozą są tacy! Ale gdy ktoś jest nieświadom swoich tendencji i wszystko rozgrywa w działaniu- to na ogół wspólpracownicy dzielą się na tych co popierają taką osobę i na tych co nie mogą jej znieść. A sam taki podział w pracy zespołowej to problem. Oczywiście mówię o zawodach gdzie konieczna jest stała współpraca ludzi, bo od niej zależy efektywność pracy. Ale znam wielu freelancerów np z NPD i doskonale sobie radzą, myślę, że to nawet pomaga. W korporacji też pewnie mogą sporo osiągnąć zarówno NPD i APD. Istnieje mit, że ukryci APD siedzą na najwyższych stołkach korporacji (oczywiście typ kalkulacyjny a nie impulsywny). Może coś w tym jest- brak lęku w połączeniu z umiejętnością manipulacji i ogromnymi ambicjami. W sumie znam parę takich osób. Jeśli chodzi o BPD to intensywne stosowanie identyfikacji projekcyjnej na dłuższą metę nigdy nie pomaga w kontaktach z ludźmi. Ale nie w każdej pracy masz kontakt z ludźmi. A i jeszcze dodam, choć to nie tyczy się zaburzeń osobowości, ale typu w sensie nie dsm/icd- wśród informatyków jest sporo aspergerów. Bardzo dobrze się sprawdzają w tego typu pracach! No to się rozpisałam. Co o tym sądzicie? człowiek z marginesu (społecznego) poleca 49% 37 głosów. Treść. ‘ktoś prowadzący pasożytniczy, przestępczy tryb życia’; wyr. rzecz., public.; W ciągu krótkiego czasu stał się człowiekiem z marginesu. – Internet.

Abp Celestyno Migliore ma ogromne doświadczenie i jest doskonale przygotowany do pełnienia misji nuncjusza apostolskiego w Polsce – powiedział KAI Prymas Polski abp Józef Kowalczyk, który funkcję nuncjusza pełnił nieprzerwanie przez 21 lat.„Wyrażam wielką radość, że moim następcą został abp Migliore, były mój współpracownik w Nuncjaturze w Warszawie w latach 1989–1992. – Jest to najlepszy wybór, jaki można było sobie wyobrazić” – że powierzenie misji reprezentowania Stolicy Apostolskiej w naszym kraju tak doświadczonemu i cenionemu dyplomacie watykańskiemu świadczy o tym, iż Kościół w Polsce, a także Rzeczpospolita Polska cieszą się w Stolicy Apostolskiej specjalnym prestiżem.„Doświadczenia, które zdobył pracując w strukturach Kurii Rzymskiej, w Strasburgu, a także przy ONZ to kapitał nie do przecenienia, którego nie sposób nauczyć się z książek. Jestem przekonany, że kapitał ten w pełni wykorzysta dla dobra Kościoła w Polsce” – dodał Prymas że wielkim atutem, jakim dysponuje abp Migliore jest „olbrzymie doświadczenie: afrykańskie i polskie, pracy w Strasburgu, ale przede wszystkim doświadczenie bardzo skutecznej pracy w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej, w jego drugiej sekcji, zajmującej się kontaktami z państwami”.Podkreślił też wagę pracy abp. Migliore na stanowisku obserwatora Stolicy Apostolskiej przy ONZ w Nowym Jorku. „Pracował tam skutecznie i owocnie przypominając, że wartości chrześcijańskie są nieprzemijające, a dziś winny być wyznacznikiem bytowania międzyludzkiego” – wyjaśnił.„To człowiek niezwykle pracowity, kompetentny, a przy tym ciepły i otwarty” – powiedział abp Kowalczyk. – „Jest człowiekiem bezpretensjonalnym, który nie ma nic z bizantynizmu. Jest człowiekiem otwartym, o wielkiej zdolności do dialogu. Charakteryzuje go zatroskanie o to, co jest naszym wspólnym zadaniem, a więc autonomia i niezależność państwa i Kościoła przy równoczesnym współdziałaniu dla dobra człowieka w tych przestrzeniach, które nam są wspólne” – mówił.„Jest to człowiek, który nie pójdzie na żadne pochlebstwa, kierować będzie się realizmem, obiektywizmem, uczciwie oceniając sytuację i odpowiadając na wyzwania czasu, zgodnie z duchem, który jest nam wspólny, a jest nim duch nauczania Soboru Watykańskiego II” – Kowalczyk wspominał, że przed kilkunastu laty w 1992 r. właśnie w Gnieźnie ks. Migliore był z nim, kiedy jako nuncjusz ogłaszał bullę papieską „Totus tuus Poloniae populus”. „Była to historyczna decyzja Jana Pawła II, która na przestrzeni tysiąclecia oznaczała największy całościowy podział struktur administracyjnych Kościoła w Polsce” – też, że wspólnie z ks. Migliore zaczęli pracować nad przygotowaniem Konkordatu Polski ze Stolicą Apostolską. „Pracowaliśmy według ducha Soboru Watykańskiego II, który jest nam wspólny. Jestem przekonany, że stosunki państwo-Kościół w tym właśnie duchu będzie nadal prowadzić” – Kowalczyk wyjaśnił, że „polityką” jest dla Kościoła realizacja przesłania Ewangelii, a więc sztuka budowania kompromisów, a nie konfliktów. „W stosunkach między państwem i Kościołem, należy być aktywnym, współdziałać, a nie konfliktować” – o specyficznych wyzwaniach, jakie stawia Polska, abp Kowalczyk nawiązał też do pojęcia „solidarności”. Ostrzegł przed reduktywnym używaniem słowa „solidarność” co – jak podkreślił – byłoby niezgodne z myślą Jana Pawła II. Przyznał, że pojęcie solidarności należy tłumaczyć w kategoriach globalnych, eklezjalnych, jako powołanie do działania dla dobra wspólnego człowieka, a nie tylko związku zawodowego.„Mam nadzieję, że księża biskupi będą darzyć nowego nuncjusza zaufaniem nie mniejszym niż mnie, a będę się cieszyć, jeśli będzie ono większe” – zakończył Celestino Migliore będzie gościł w Gnieźnie w najbliższą niedzielę, 12 września. Podczas krótkiej wizyty odwiedzi katedrę gnieźnieńską, gdzie będzie się modlił przy relikwiach patrona Polski św. Wojciecha oraz spotka się z Prymasem Polski abp. Józefem Czytelniku,cieszymy się, że odwiedzasz nasz portal. Jesteśmy tu dla Ciebie! Każdego dnia publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie. Jednak bez Twojej pomocy sprostanie temu zadaniu będzie coraz prosimy Cię o wsparcie portalu za pośrednictwem serwisu Patronite. Dzięki Tobie będziemy mogli realizować naszą misję. Więcej informacji znajdziesz tutaj.

Carl Elsener jr. – właściwy człowiek na właściwym miejscu w VICTORINOX. Łukasz Tylczyński Biznes, Firmy Rodzinne, Historie Firm Rodzinnych, Internacjonalizacja, Rodzina, Strategia, Strategia Biznesu, Sukcesja, Zarządzanie Zostaw Komentarz 1,976 Wyświetlenia
„Wyrażam wielką radość, że moim następcą został abp Migliore, były mój współpracownik w Nuncjaturze w Warszawie w latach 1989–1992. – Jest to najlepszy wybór, jaki można było sobie wyobrazić” – powiedział. Dodał, że powierzenie misji reprezentowania Stolicy Apostolskiej w naszym kraju tak doświadczonemu i cenionemu dyplomacie watykańskiemu świadczy o tym, iż Kościół w Polsce, a także Rzeczpospolita Polska cieszą się w Stolicy Apostolskiej specjalnym prestiżem. „Doświadczenia, które zdobył pracując w strukturach Kurii Rzymskiej, w Strasburgu, a także przy ONZ to kapitał nie do przecenienia, którego nie sposób nauczyć się z książek. Jestem przekonany, że kapitał ten w pełni wykorzysta dla dobra Kościoła w Polsce” – dodał Prymas Polski. Przyznał, że wielkim atutem, jakim dysponuje abp Migliore jest „olbrzymie doświadczenie: afrykańskie i polskie, pracy w Strasburgu, ale przede wszystkim doświadczenie bardzo skutecznej pracy w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej, w jego drugiej sekcji, zajmującej się kontaktami z państwami”. Podkreślił też wagę pracy abp. Migliore na stanowisku obserwatora Stolicy Apostolskiej przy ONZ w Nowym Jorku. „Pracował tam skutecznie i owocnie przypominając, że wartości chrześcijańskie są nieprzemijające, a dziś winny być wyznacznikiem bytowania międzyludzkiego” – wyjaśnił. „To człowiek niezwykle pracowity, kompetentny, a przy tym ciepły i otwarty” – powiedział abp Kowalczyk. – Jest człowiekiem bezpretensjonalnym, który nie ma nic z bizantynizmu. Jest człowiekiem otwartym, o wielkiej zdolności do dialogu. Charakteryzuje go zatroskanie o to, co jest naszym wspólnym zadaniem, a więc autonomia i niezależność państwa i Kościoła przy równoczesnym współdziałaniu dla dobra człowieka w tych przestrzeniach, które nam są wspólne” – mówił. „Jest to człowiek, który nie pójdzie na żadne pochlebstwa, kierować będzie się realizmem, obiektywizmem, uczciwie oceniając sytuację i odpowiadając na wyzwania czasu, zgodnie z duchem, który jest nam wspólny, a jest nim duch nauczania Soboru Watykańskiego II” – skonstatował. Abp Kowalczyk wspominał, że przed kilkunastu laty w 1992 r. właśnie w Gnieźnie ks. Migliore był z nim, kiedy jako nuncjusz ogłaszał bullę papieską „Totus tuus Poloniae populus”. „Była to historyczna decyzja Jana Pawła II, która na przestrzeni tysiąclecia oznaczała największy całościowy podział struktur administracyjnych Kościoła w Polsce” – podkreślił. Przypomniał też, że wspólnie z ks. Migliore zaczęli pracować nad przygotowaniem Konkordatu Polski ze Stolicą Apostolską. „Pracowaliśmy według ducha Soboru Watykańskiego II, który jest nam wspólny. Jestem przekonany, że stosunki państwo-Kościół w tym właśnie duchu będzie nadal prowadzić” – powiedział. Abp Kowalczyk wyjaśnił, że „polityką” jest dla Kościoła realizacja przesłania Ewangelii, a więc sztuka budowania kompromisów, a nie konfliktów. „W stosunkach między państwem i Kościołem, należy być aktywnym, współdziałać, a nie konfliktować” – skonstatował. Mówiąc o specyficznych wyzwaniach, jakie stawia Polska, abp Kowalczyk nawiązał też do pojęcia „solidarności”. Ostrzegł przed reduktywnym używaniem słowa „solidarność” co – jak podkreślił – byłoby niezgodne z myślą Jana Pawła II. Przyznał, że pojęcie solidarności należy tłumaczyć w kategoriach globalnych, eklezjalnych, jako powołanie do działania dla dobra wspólnego człowieka, a nie tylko związku zawodowego. „Mam nadzieję, że księża biskupi będą darzyć nowego nuncjusza zaufaniem nie mniejszym niż mnie, a będę się cieszyć, jeśli będzie ono większe” – zakończył Prymas. Abp Celestino Migliore będzie gościł w Gnieźnie w najbliższą niedzielę, 12 września. Podczas krótkiej wizyty odwiedzi katedrę gnieźnieńską, gdzie będzie się modlił przy relikwiach patrona Polski św. Wojciecha oraz spotka się z Prymasem Polski abp. Józefem Kowalczykiem.

Właściwy człowiek na właściwym miejscu Damian odnosi sukces jako radny dzielnicy. Zdaniem najbliższych Cieślik powinien startować w wyborach do senatu ponieważ posiada wszystkie te cechy, które powinien posiadać dobry polityk…

Kiedy zaczęłam pisać tego bloga, po głowie chodziło mi wypracowanie mojego męża z II klasy technikum leśnego (w Tułowicach), od którego tak naprawdę chciałam zacząć pisać posty. Jednak podczas przeprowadzki zawieruszyło się gdzieś i pomimo kilkakrotnych, gruntownych poszukiwań nie udało mi się go odnaleźć. Wczoraj, szukałam dziecku zdjęcia do legitymacji i w kuferku wśród dokumentów leżała niepozorna, lekko zgnieciona kartka w kratkę formatu A5. Zainteresowałam się nią od razu, bo wiedziałam, że skoro jest wśród dokumentów, to musi być ważna. No i się nie myliłam, to wypracowanie Marcina, którego tyle szukałam. Myślę, że nie muszę nic więcej komentować- po prostu przeczytajcie: "WIOSENNE PRAKTYKI" Odkąd owładnęło mną myśliwskie hobby, nieodmiennie wiosenne obcowanie z przyrodą stanowiło dla mnie koronę osobistych emocji, więc każdy wyjazd na wiosenne praktyki przyjmowałem z radością. Praca w lesie, możliwość oglądania i zachwycania się jego pięknem wzbudzała we mnie pewien dreszczyk, odznaczający się wielkim podziwem dla człowieka wspomagającego środowisko leśne. Już podczas wyjazdu doznawałem pierwszych wrażeń, a szczególnie zachwycający był obraz budzącego się do życia poranka. Każdego dnia praktyk, po dotarciu na miejsce, wpatrywałem się w otaczający mnie las. Wówczas wciągałem pełną piersią rześkie, wiosenne powietrze, rozkoszowałem się nastrojem poranka, błądziłem wzrokiem po niebie i po szczytach drzew tak, że cała ta chwila przynosiła coraz większy spokój. Cisza ta przypominała mi o fragmencie z "Pana Tadeusza", którego wcześniej obowiązkowo uczyłem się na pamięć: "Cicho; próżno myśliwi natężają ucha; Próżno, jak najciekawszej mowy, każdy słucha Milczenia, długo w miejscu nieruchomy czeka; tylko muzyka puszczy gra do nich z daleka" Urok ten trwał krótko, gdyż nadchodził czas pracy. Myśl o tym, że będę sadził sadzonki, z których wyrośnie prawdziwy las, pchała mnie jeszcze bardziej do przodu. W większości praktyk sadziłem drzewka, ponieważ bardzo mi to odpowiadało. Pewnego dnia podczas przerwy śniadaniowej zastanawiałem się nad pięknem otaczającej mnie przyrody. Doszedłem do wniosku, że w lesie piękno jest wszędzie , trzeba je tylko umieć dostrzec i wchłonąć. Trzeba umieć patrzeć i czuć, widzieć i zachwycać się nim. Świadomość, że piękno takie istnieje i może być dostępne, opromieni niejedną chwilę ciężkiego życia, niejeden raz doda sił do walki. Tą całą otchłań piękna daje nam las, naszą zaś rzeczą jest nauczyć się korzystać z tego dobra, posiąść jak najdokładniej tą wartościową umiejętność, następnie zaś umieć ją zastosować. Wpływ lasu w moim życiu jest bardzo duży, więc każdy powrót do internatu oznaczał dla mnie pożegnanie się z nim, lecz nie na długo, gdyż świadomość o powrocie do niego następnego dnia napajała mnie ogromną radością. Od napisania tego tekstu minęło kilkanaście lat. Dziś Marcin jest leśniczym do spraw łowieckich w OHZ-cie. W międzyczasie zawsze pracował w lesie. Słowa powyższe choć tak dawno pisane, nadal są prawdziwe i znaczą tyle samo co dawniej. Kiedyś już pisałam, że dla mojego męża LAS= ŻYCIE i jak widać, tak jest już długo. Mogę tylko powiedzieć, że to właściwy człowiek na właściwym miejscu i pozazdrościć uwielbienia swojej pracy. Drodzy Państwo- takich mamy w kraju Leśników i Myśliwych. Powinni o tym wiedzieć przede wszystkim Ci, którzy myśliwego spostrzegają jako najgorsze zło, wyzywają od szkodników i morderców. Uwierzcie mi, że mój mąż jest zapalonym myśliwym i ma wiele zwierzyny na swoim koncie, ale Przyroda, Zwierzęta i Myślistwo, to dla niego świętość i jak większość CUDOWNYCH myśliwych, których znamy, przestrzega etyki łowieckiej jak dekalogu.
" Właściwy człowiek na właściwym miejscu" Izabela Woszek- uczennica 4B została wybrana na przewodniczącą Młodzieżowej Rady Miejskiej. Z pewnością
Ludzi online: 4119, w tym 86 zalogowanych użytkowników i 4033 gości. Wszelkie demotywatory w serwisie są generowane przez użytkowników serwisu i jego właściciel nie bierze za nie odpowiedzialności.

Właściwy człowiek na właściwym miejscu :) Małgorzata. Bardzo odpowiedzialny i sumienny młody lekarz. Dzięki jego zaangażowaniu moja córka urodziła się

Rozmowę w Tygodnikiem Płockim nowy wiceprezes Wisły Płock ds. sportowych Bogdan Zajączkowski rozpoczął od stwierdzenia: – Nie jestem przyzwyczajony do biurka. Swoje urzędowanie musiał rozpocząć od dokładnego przeanalizowania tego, co dzieje się w klubowych zespołach seniorów. A nie dzieje się dobrze. Zespół piłki nożnej zajmuje miejsce w strefie spadkowej, a piłkarze ręczni nie tylko odpadli z europejskich pucharów, także przegrali mecz ligowy. Nie tak miał wyglądać ten sezon w ich Zajączkowski jest przede wszystkim związany z piłką ręczną, ale jak twierdzi, drugiej klubowej dyscyplinie będzie teraz poświęcał nie mniej czasu. Przypomnijmy, że jako trener zespołu seniorów odniósł z Wisłą największe sukcesy. I drużynę objął w sezonie 1992//93. Do 2000 roku, kiedy to przestał być szkoleniowcem Nafciarzy, wywalczył z zawodnikami pierwszy w historii Płocka tytuł Mistrza Polski, zdobył także cztery srebrne i dwa brązowe medale oraz pięć Pucharów Polski. W tym czasie dwa razy Wisła awansowała do ćwierćfinałów europejskich pucharów, w sezonie 1993/94 i 1996/97. W 2000 roku został trenerem kadry narodowej i to w tym czasie reprezentacja Polski wywalczyła wreszcie awans do finałów Mistrzostw Europy. Wielu dziś grających w kadrze narodowej piłkarzy, właśnie wtedy wyjechało do bardzo dobrych drużyn zachodnich, by tam podnosić swoje umiejętności, co miało ogromny wpływ na obecne wyniki narodowej drugim swoim podejściu do Wisły, trener Zajączkowski wraz z zespołem zdobył srebrny medal w 2007 roku i złoty w 2008, awansował również do Ligi Mistrzów, a prowadzony przez niego zespół dwukrotnie zdobył Puchar Polski. Od 27 października znów pracuje w Wiśle Płock, tym razem na stanowisku wiceprezesa ds. dni pracy, to przede wszystkim rozmowy z osobami, które bezpośrednio zajmują się pierwszymi zespołami. – Jak jest przedstawiciel piłki ręcznej w zarządzie, to jest to korzystne dla sekcji, ale ja nie zamierzam zajmować się tylko tą jedną dyscypliną – tłumaczył. – Przede wszystkim mam teraz większe pole do popisu, ale i znacznie większą odpowiedzialność. Jest bardzo wiele takich obszarów, którymi trzeba zająć się natychmiast i muszę tu zaznaczyć, że na razie nie zamierzam rozmawiać o jakichkolwiek zmianach kadrowych, są znacznie ważniejsze ważniejsze sprawy to przede wszystkim brak lekarza i odnowy biologicznej dla zawodników. – Nie wiem, kto do tego dopuścił, ale w zawodowym świecie sportowym to nie do pomyślenia, by kupować za duże pieniądze graczy, a potem nie dbać o nich należycie – mówił. – To jest nielogiczne – przecież zawodnicy to majątek klubu. Podobnych problemów i pytań jest mnóstwo. Być może ktoś przez miesiące wpadł w rutynę, a tu potrzebne jest inne spojrzenie. Przecież przed Wisłą jest bardzo ważny, choć nie najważniejszy w tym sezonie mecz, tymczasem sytuacja kadrowa nie jest najlepsza, są problemy z dyspozycyjnością zawodników. – Nie może być tak, że zawodnik kontuzjowany wchodzi do gry – tłumaczy. – Trzeba racjonalnie dysponować siłami piłkarzy, już dziś postawić sobie cele, czy ważny jest najbliższy mecz z VIVE i zwycięstwo za cenę zdrowia zawodników, czy racjonalne dysponowanie ich siłami. W wielu przypadkach nawet nie znamy efektów leczenia piłkarzy. Ja nie twierdzę, że wszyscy muszą leczyć się w Płocku. Samdahlowi to odpowiada, a Kuzelevovi nie. I dlatego mam nadzieję, że wypracujemy taki model, że współpraca będzie ścisła. To jedno z najważniejszych zadań, jakie stawiam teraz przed sobą. Nie jest wykluczone, że ten problem dotyczy obu do zdrowia zawodników i leczenia ich kontuzji, to w Wiśle jest z tym różnie. Trudno usprawiedliwić postępowanie klubu z jednym z rozgrywających, który grał końcówkę poprzedniego sezonu z kontuzją, a potem czekał od maja do lipca, by poddać się operacji. W rezultacie dopiero w październiku wrócił na boisku. Trudno ocenić pozytywnie występy Larsa Madsena, ale z drugiej strony zawodnik jest kontuzjowany i przede wszystkim powinien wyleczyć swoje dolegliwości, by potem w pełnej krasie swoich możliwości wrócić na boisko. Nie jest też dobrym rozwiązaniem, kiedy jeden z bramkarzy gra z pękniętą kością dłoni, a drugi narzeka na uraz, z powodu którego zostaje natychmiast odesłany ze zgrupowania przykładów można podać dużo. Do tego dochodzi brak wiedzy o postępie leczenia, choćby Kuzeleva, który wyjechał z Płocka do swoich lekarzy i tak na dobrą sprawę trudno przewidzieć, kiedy i w jakim stanie wróci. – Mamy XXI wiek, a tak naprawdę nie ze wszystkim jesteśmy w stanie nadążyć za światem – zakończył dyskusję na ten temat wiceprezes Zajączkowski ma podpisany kontrakt do 30 czerwca 2012 roku, ale jak sam stwierdził, każdy można wcześniej rozwiązać. Po raz pierwszy w życiu, choć nawiązuje współpracę z klubem po raz trzeci, nie ma postawionych konkretnych celów. – Ale oczywiście utożsamiam się z tym zadaniami, które zostały postawione przed trenerami. W końcu to jedziemy na tym samym wózku, nie wyobrażam sobie, by mogło być inaczej. Jola Marciniak Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za komentarze Internautów do artykułu: Właściwy człowiek na właściwym miejscu. Jeżeli uważasz, że komentarz powinien zostać usunięty, zgłoś go za pomocą linku "zgłoś".

Ceremonie przez mnie prowadzone są wyraziste, a nie szare, czy też nijakie. Używam również swoich własnych wierszy w chwilach Ceremonii ku temu odpowiednich . Prowadzę Ceremonie stricte świeckie, czy też raczej humanistyczne, jednakże na życzenie Rodziny mogą zostać zawarte elementy związane z wiarą w Boga.

4n2Y6.
  • psg0ebwp5l.pages.dev/60
  • psg0ebwp5l.pages.dev/49
  • psg0ebwp5l.pages.dev/16
  • psg0ebwp5l.pages.dev/7
  • psg0ebwp5l.pages.dev/42
  • psg0ebwp5l.pages.dev/63
  • psg0ebwp5l.pages.dev/70
  • psg0ebwp5l.pages.dev/19

    • właściwy człowiek na właściwym miejscu